III RUTA DOS CALLOS

Bueno rapaces...pois aqui comenzaba a nosa aventura de hoxe...ainda ben non sabiamos o que nos esperaba....
Unha ruta de 32 km dos cuales cerca de 25 foron de subidas...e non falemos como estaba o terreno...xa veredes xaaa.....






Pois aqui estamos...no momento da saida...que felices eramos ahi...non sabiamos o que nos esperaba

    





Bueno...vamos o meollo do asunto...jeje            

despois de un km mais ou menos......

Empezou o noso calvario....



A chuvia empezou a acompañarnos nada mais salir....e foi asi todo o camiño...









E ahora vades ver unha pequena mostra

do que foi a rutita...nin por asomo                      
son os peores tramos....eses non daba tempo fotografiar...jajajaja




























E para muestra....jeje....imagenes destas hay moitas....

E mais muestras ....por si non o creedes....o desnivel bestial...e ainda por encima...barrizal...
Nin subir a pe era nada facil...















y maaaaaaassss









En fin....hoxe tocou asi...

Xa casi o final...no km 25 creo...paramos a tomarlle un tentempié no puesto de havituallamiento...uns cropans, e unhas caca colas, unhas bananas...e como nos collia o frio...arrancamos pronto pensando que as costas arriba habian acabado......JA....faltaban 8 km...5 de maaaaaais subidas.....

Quen mo iba decir a min....beber ajua....despois da que caiu....si me ven os meus ancestros....

costas e mais costas...ese pueblo solo ten costas arriba....

Aki o Marcos...a verdad e que a estas alturas xa estabamos calados de frio, agua, fame...

As ganas de chegar eran locas...









De todos modos...hay algo que non perdemos
en ningun momento da ruta,,,o humor...

Si algun bo recordo temos deste dia, e o compañerismo que temos e sobretodo, as ganas de pasalo ben...

Aqui o noso colega Xabi...un campeón
Ou creo que era el...jajajajaja













Bueno...ahora solo queda a chegada...mirade que pintiñas...por Dios....

Parecia que viñamos de Vietnam....

 

Esas cariñas...todo un poema.....e o poema viña ahora....a ducha  con agua fria...






Pa matarlos.....

Entumecidos....jajajajaja....no siento las piernas !!!!!










Ahora chegaba a hora dos callos....ñam ñam....

E viño tinto claro....

Aki Manolito...nun selfie....jeje










Como veredes...tampouco habia moita comida...jajajaja... a fame era nejra...












O que se agradecia mais era estar o quente....

 Algo co que non contabamos foi cun recordo por parte da organización...deronnos un " premio"

por ser o club mais numeroso...manda leches...

Aqui Milito,,,recollendo o detalle...














Pois nada mais....ahí cargando a maquinaria pa ir pa casiña...a ducharse con auga quente e a estirar as pernas...que hoxe chejoulle bien.....

Bueno amijos...foi un placer compartir con vos este mal dia...jajajaja....e despois da de hoxe, calquer outra ruta vainos parecer un paseo....